Mam dość, zabiję się!

Od kilku dni w internety szumią na temat prześladowanego chłopca, który psychicznie nie wytrzymał docinków rówieśników i się powiesił.

Już sam ten fakt spowodował spore poruszenie, a jeszcze jak po jego śmierci jak grzyby po deszczu zaczęły na Facebooku pojawiać się profile ośmieszające chłopca, naśmiewające się z jego śmierci, to złapaliśmy się za głowy...

No bo przecież jak można gnoić chłopca, po śmierci?

Napisałam wtedy, że straciłam wiarę w młodych ludzi... Zresztą wiele osób uważało, ze współczesna młodzież jest nieobliczalna, okrutna...

I wtedy naszły mnie refleksje... Przecież ja sama była ofiarą wyśmiewania, dokuczania przez rówieśników...

Miałam 13 czy 14 lat, gdy powiedziałam „Mam dość, zabiję się”.

Pamiętam to do dzisiaj. Wracałam autobusem szkolnym do domu. Zalana łzami. Chłopcy z tyłu autobusu wyśmiewali się ze mnie. Z mojej mowy. Słyszałam okrutne „aoia”. Słyszałam przezwiska „mamut”...

Byłam dziewczyną przy kości, z krzywymi zębami i wadą wymowy, spowodowaną rozszczepem podniebienia... Taki wiecie, idealny przypadek do poniżania, gnojenia...

Gdy wypowiedziałam te słowa, przyjaciółka popatrzyła się na mnie i powiedziała „no co ty, żartujesz?”.

To były słowa powiedziane w emocjach, nawet nie próbowałam nic robić. Nie wiem, może chciałam zwrócić tym swoją uwagę, może chciałam, żeby się wystraszyli, przestali... Nie pamiętam...

Dominikowi nikt nie powiedział „no co ty, żartujesz?”. Nikt go nie powstrzymał. A może w dziecięcej wyobraźni wymyslił sobie, że to będzie taka nauczka dla kolegów? Że się przestraszą, dadzą mu spokój? Może nie zdawał sobie sprawy, że jego czyn naprawdę skończy się śmiercią? Może to był jego krzyk, wołanie o pomoc? Może, jak udałoby mu się przeżyć nauczyciele, rodzice, dzieci zareagowaliby?

Nigdy się o tym nie dowiemy. To wszystko Dominik zabrał ze sobą.

A teraz? Teraz nadal jest wyśmiewany. Jego śmierć nic nie zmieniła, a jedynie dodała powodów do gnojenia.

Czy ktoś mi powie gdzie jest granica?

A wracając jeszcze do mnie. Żyłam w czasach, gdzie nie było powszechnego internetu, profili społecznościowych. Więc wracałam do domu i często zapominałam o docinkach. Co by było gdybym jeszcze miała czytać na swój temat jakieś hejty? Komentarze... Czy wytrzymałabym?

Powiem Wam, że młodzież jest nadal taka jaka była... Zawsze byli wśród niej osoby, które szukały ofiar, poniżały. Teraz, 10 lat temu, 20, 50... Tylko z tą różnicą, że teraz mamy internet, a kiedyś go nie było. A internet daje spore „pole do popisu”.

Źródło: facebook.com/pages/Dominik-Szymański

A jeśli ktoś chciałby uciec od hejtu i wyśmiewania może wynająć mieszkanie daleko, daleko :) http://kwaterydlafirm.pl/kwatery/noclegi-dlugoleka

Spodobał Ci się mój post? Bądź na bieżąco- polub nas na Facebooku